Przedmiotem naszych rozważań będzie obecnie zjawisko hamowania pro- aktywnego wiążące się z omawianym poprzednio zjawiskiem transferu negatywnego. Termin transfer negatyumy odnosił się do negatywnego wpływu, jaki wywiera uprzednie uczenie się na opanowanie nowej umiejętności. Termin hamowanie proaktywne – zgodnie z propozycją Mel- tona, Underwooda oraz McGeocha – dotyczy negatywnego wpływu, jaki wywiera uprzednie uczenie się na wskaźniki uzyskiwane przy pomiarze efektów uczenia się nowej czynności. Jeśli uwzględnimy fakt, że nie istnieje wyraźna granica między procesem uczenia się a jego końcowymi efektami, to stanie się rzeczą oczywistą, iż zjawiska hamowania proakty- wnego dctyczą również informacje zrelacjonowane w poprzednim rozdziale. Badania nad hamowaniem proaktywnym prowadzi się najczęściej według następującego schematu:
Grupa eksperymentalna uczy się materiału A, następnie materiału B. Po określonej długości przerwie spawdza się efekty uczenia się materiału B prosząc osobę badaną, aby uczyła się ponownie materiału B – reprodukowała go lub rozpoznawała. Osoby z grupy kontrolnej uczą się wyłącznie materiału B, którego pamięć sprawdza się po tak samo długiej przerwie, jak w grupie eksperymentalnej. Różnica pomiędzy grupami polega zatem na tym, że badani w grupie kontrolnej nie uczą się materiału A. Różnica między wynikami uzyskanymi w pomiarze efektów uczenia się materiału B w grupie eksperymentalnej i kontrolnej na korzyść tej drugiej świadczy o hamowaniu proaktywnym wywołanym uczeniem się czynności A. Jeśli grupa eksperymentalna uzyskuje wyniki lfepsze, mówi się o proaktywnym ułatwieniu.
