U ludzi kierowanych do szpitali psychiatrycznych choroba jest najczęściej bardzo zaawansowana, śmiertelność jest zatem bardzo wysoka. Zgon następuje czasem wskutek infekcji albo kompletna utrata świadomości doprowadza do stanu, w którym pacjent nie może już jeść, traci zupełnie kontrolę nad odruchami fizjologicznymi: następuje wówczas spadek temperatury, ciśnienia krwi, wagi ciała i nadchodzi kres egzystencji.
Psychoza starcza powoduje całkowitą dezorganizację i degradację zachowania się. Nie rozumiemy w pełni przyczyn tej choroby i niewiele potrafimy pomóc, oprócz stosowania paliatywów i ogólnej opieki. Z pewnością odgrywają tu rolę czynniki genetyczne, ale nie zbadano dokładnie mechanizmów dziedziczenia. Nie wiadomo również, jak silny jest wpływ defektów neurofizjologicznych, czynników biochemicznych i innych. Prawdopodobnie, zmiany neuropatologiczne, przypuszczalnie pochodzenia biochemicznego, są koniecznym warunkiem wystąpienia prawdziwej starczej demencji, istnieje jednak znaczna rozpiętość w podatności na tę chorobę u poszczególnych ludzi.
Przy otępieniu starczym mózg jest w stanie zaniku, zwoje są szersze i głębsze, naczynia krwionośne zgrubiałe. Występuje również zanik komórek nerwowych, a istniejące komórki są skurczone i odbarwione. Tkanka podporowa rozrasta się (wtórna glioza), następuje bliznowacenie w obrębie mózgu, występują płytki starcze i zmiany degeneratywne we włóknach nerwowych. Zmiany te są rozsiane, ale najmocniej występują w okolicy czołowej.
We wczesnych stadiach choroby, przy zapewnieniu opieki rodziny i lekarza, pacjent może pozostawać w domu, dopóki kierowanie nim jest możliwe. Jeżeli wystarcza mu sił i nie zapadł na »inną chorobę, nie musi pozostawać w łóżku. Umiarkowana aktywność, rozrywki i kontakt z ludźmi są korzystne. Otoczenie musi mu zapewnić odżywianie, czystość i chronić od wypadków. Gdy wystąpią problemy psychiatryczne bądź inne objawy chorobowe, potrzebna jest fachowa pomoc lekarza. Może się także okazać niezbędne skierowanie chorego do szpitala (11).
