Y. Schiftan zaprezentował aparaturę i metodę akustyczno-wibracyjną Musica Medica w 1996 r. w ramach Międzynarodowego Kongresu Muzy- koterapeutycznego w Hamburgu. Spośród demonstrowanych tam instrumentów i sprzętu muzykoterapeutycznego szczególne zainteresowanie piszącego te słowa wzbudziła właśnie ta aparatura o niewielkich rozmiarach, nieskomplikowanej obsłudze i stosunkowo niskiej cenie, a są to przecież walory nieobojętne dla zastosowania w szkolnictwie2).
Na słuszność hipotezy o przydatności aparatury Musica Medica – przede wszystkim w surdopedagogice i logopedii w kształtowaniu rytmu, dynamiki, tempa i intonacji mowy dźwiękowej osób z wadą słuchu, u których odbiór wrażeń akustycznych jest ograniczony bądź całkowicie uniemożliwiony – wskazują dotychczasowe doświadczenia i efekty stosowania elementów wychowania muzyczno-ruchowego przez polskich pedagogów w pracy z dziećmi głuchymi.
W rezultacie nawiązanej współpracy z dr. Y. Schiftanem została udostępniona, przywieziona ze Szwajcarii do Polski, aparatura i podjęto badania nad zastosowaniem terapii Musica Medica głównie w różnych dyscyplinach pedagogiki specjalnej, jak również niektórych obszarach medycyny, które przeprowadzili magistranci APS oraz słuchacze Podyplomowego Studium o specjalności Kształcenie Muzyczno-Ruchowe i Podyplomowego Studium Logopedii.
Dotychczasowe wyniki badań realizowanych w latach 2000-2002 w zakresie surdopedagogiki, logopedii, tyflopedagogiki, oligofrenopedagogiki, pedagogiki ogólnej, korekcyjnej, kreatywności i resocjalizacji potwierdzają słuszność wysuniętych hipotez o celowości stosowania w kształceniu i stymulacji dzieci terapii, której istotą jest multisensoryczny odbiór muzyki.
Uzyskane wyniki i płynące z nich wnioski również zachęcają do kontynuacji badań w wydłużonym czasie i z większą populacją.
